بخوان مرا تو ای امید رفته از یاد.

بسم الله

این یادداشت رو برای این می نویسم که این روزها یادم نره. این حس نابی که تو دلمه و برام خوشحالی بی حد و غم بی حد همراه خودش آورده. حالا که مثل ابر بهارم. بی دلیل همه جا میزنم زیر گریه. سر کار، تو کتابخونه، تو خیابون تو دانشگاه. همه جا. این یادداشت رو برای این می نویسم که یادم بمونه چقدر حالم خوب بود این روزها و چقدر و قوی بودم. چقدر جرات پیدا کردم برای کارهایی که اگر این حس تو دلم نبود هرگز سمتشون نمی رفتم. چقدر به من حس پرواز داد این حس. یادم بمونه که از خودم نگذشتم. که حاضر شدم خیلی جاها احساسمو قربانی کنم ولی تن به اشتباه ندم. برای اینکه حتی گریه هام گولم نزد. این یادداشت رو می نویسم که یادم بمونه، بزرگ شدم!

برای اینکه یادم بمونه چطور باعث خنده هاش شدم. چهره ای که غمگین بود چقدر یک دفعه خوشحال شد. برای اینکه یادم بمونه تو لحظه ها و شرایط سخت تنهاش نذاشتم. براش یه رابطه محترمانه رو تصویر کردم. یه رابطه بدون تنش. گفتگو به جای پرخاش. برای همه اون دقایقی که تو بهشت قدم زدیم. 

این یادداشت رو برای این می نویسم که نمی دونم بعد از این چی پیش میاد. فاصله ما تا عمارت کمه. تا ویرانی هم کمه. مثل رد شدن از روی یه تار مو. 

حالا هر روز بعد نمازها الهم رضا برضائک و صبرا علی بلائک می خونم. نمی دونم اینجام دستمو میگیرن یا نه. ولی کاش هر چی اونو ر این دره ست، خیر باشه.